Mijn vriendin

Een vriendin van mij ging deze namiddag langlaufen samen met enkele andere Erasmusstudenten en haar huisgenoten. Zij en haar huisgenoten waren complete leken op de skilatten, de Erasmusstudenten bleken de sport te beoefenen sinds hun 3de levensjaar. Ze vreesde dus voor een vrij groot niveauverschil.

In het begin leek alles nog in orde, ze was er tenslotte al in geslaagd de skilatten aan te trekken. Na een korte uitleg over de moves die uitgevoerd horen te worden bij langlaufen, waagde mijn vriendin zich aan de daadwerkelijke uitvoering. Nu moet je wel weten dat mijn vriendin een weinig ontwikkelde voet- en handcoördinatie heeft. In haar hoofd speelde dan ook voortdurend: ‘eerst linkse voet en rechterhand dan rechtervoet en linkerhand’ Aangezien haar hoofd al vrij vol zat met deze aanwijzing was er weinig ruimte om aanwijzingen zoals: ‘bend your knees, keep your skis parrallel’ ook uit te voeren, maar blijkbaar was de langlaufkwaliteit goed genoeg voor een beginner.

Nu moet ook vermeld worden dat langlaufen niet enkel op vlakke paden gebeurt. Onee men probeert het animatiegehalte van langlaufen te optimaliseren door af en toe een helling te verwerken in het parcours en natuurlijk wordt die gevolgd door een leuke afdaling.

Mijn vriendin juichde bij het zien van de eerste helling (ik hoop dat het sarcasme stilletjes aan doordringt bij jullie beste lezertjes) Joepie, nu kon ze de klimtechniek gebruiken waarbij je je ski’s eendgewijs schuinplaatst en zo naar boven stapt. Na enkele stappen merkte mijn vriendin algauw dat haar rechterbeen er geen zin meer in had en terug naar beneden gleed. In de hitte van het moment plaats mijn vriendin haar linkerski evenwijdig met haar rechterski, waardoor ze alle haaksheid met het pad verloor en zo smooth naar beneden gleed, hetzij in de verkeerde richting. In een poging zichzelf te redden wierp ze zichzelf vooruit ,met de gedachte ‘bend your knees’ in het achterhoofd. Helaas werkte deze regel niet in dit geval want wam, bam, daar ligt mijn vriendin op de grond. Gelukkig kon ze er nog om lachen.

Okee poging nummer twee en met poging twee kwam natuurlijk ook val nummer twee. Oorzaak van de evenwichtsstoornis: skilatten die gekruist over elkaar liggen en dus voor moeilijkheden zorgden bij het uit elkaar halen. Om het allemaal nog een beetje beschamender te maken, kan ik melden dat mijn vriendin op dat bewuste moment geen enkele langlaufbeweging hoefde uit te voeren, maar enkel verwacht werd stil te staan zodat er kon beslist worden welke richting verder werd uitgegaan. Hier kon men reeds vaststellen dat langlaufen misschien niet echt weggelegd was voor haar.

Maar mijn vriendin besliste om door te gaan, veel erger kon het toch niet worden. Tot daar een afdaling op haar pad kwam te liggen. Hiphoi, mijn vriendin boog door de knieën, hield de ski’s parrallel en haalde, verrasend, zonder enig probleem het einde van de afdaling. Enkel het stoppen moest nog gebeuren, aangezien de ski’s parrallel bleven en weigerden naar binnen te draaien, ontstond er dus geen vertraging. Er was dus maar één optie: glijden tot er niet meer te glijden viel. Maar niets in het echte leven loopt zoals je het wil en zo ook niet in het leven van mijn vriendin. Want daar kwam een sneeuwbergje aan, mijn vriendin wist wat ze moest doen, met vallen had ze nu al een beetje ervaring, ze ging recht op haar doel af en woesh, dat was val nummer drie.

En met val nummer drie kwam het einde van de tocht. Althans voor mijn vriendin, haar huisgenoten en de Erasmusstudenten gingen nog even door, maar mijn vriendin hield het op wandelen, iets waar ze ondertussen vrij goed is in geworden. Een echte Noor zal mijn vriendin dus wellicht nooit worden, maar daar kan ze mee leven.

Mijn vriendin:
Op de achtergrond zie je hoe mijn vriendin aan haar eerste beklimming begint en voorzien is van genoeg begeleiding: