Mijn vriendin

Een vriendin van mij ging deze namiddag langlaufen samen met enkele andere Erasmusstudenten en haar huisgenoten. Zij en haar huisgenoten waren complete leken op de skilatten, de Erasmusstudenten bleken de sport te beoefenen sinds hun 3de levensjaar. Ze vreesde dus voor een vrij groot niveauverschil.

In het begin leek alles nog in orde, ze was er tenslotte al in geslaagd de skilatten aan te trekken. Na een korte uitleg over de moves die uitgevoerd horen te worden bij langlaufen, waagde mijn vriendin zich aan de daadwerkelijke uitvoering. Nu moet je wel weten dat mijn vriendin een weinig ontwikkelde voet- en handcoördinatie heeft. In haar hoofd speelde dan ook voortdurend: ‘eerst linkse voet en rechterhand dan rechtervoet en linkerhand’ Aangezien haar hoofd al vrij vol zat met deze aanwijzing was er weinig ruimte om aanwijzingen zoals: ‘bend your knees, keep your skis parrallel’ ook uit te voeren, maar blijkbaar was de langlaufkwaliteit goed genoeg voor een beginner.

Nu moet ook vermeld worden dat langlaufen niet enkel op vlakke paden gebeurt. Onee men probeert het animatiegehalte van langlaufen te optimaliseren door af en toe een helling te verwerken in het parcours en natuurlijk wordt die gevolgd door een leuke afdaling.

Mijn vriendin juichde bij het zien van de eerste helling (ik hoop dat het sarcasme stilletjes aan doordringt bij jullie beste lezertjes) Joepie, nu kon ze de klimtechniek gebruiken waarbij je je ski’s eendgewijs schuinplaatst en zo naar boven stapt. Na enkele stappen merkte mijn vriendin algauw dat haar rechterbeen er geen zin meer in had en terug naar beneden gleed. In de hitte van het moment plaats mijn vriendin haar linkerski evenwijdig met haar rechterski, waardoor ze alle haaksheid met het pad verloor en zo smooth naar beneden gleed, hetzij in de verkeerde richting. In een poging zichzelf te redden wierp ze zichzelf vooruit ,met de gedachte ‘bend your knees’ in het achterhoofd. Helaas werkte deze regel niet in dit geval want wam, bam, daar ligt mijn vriendin op de grond. Gelukkig kon ze er nog om lachen.

Okee poging nummer twee en met poging twee kwam natuurlijk ook val nummer twee. Oorzaak van de evenwichtsstoornis: skilatten die gekruist over elkaar liggen en dus voor moeilijkheden zorgden bij het uit elkaar halen. Om het allemaal nog een beetje beschamender te maken, kan ik melden dat mijn vriendin op dat bewuste moment geen enkele langlaufbeweging hoefde uit te voeren, maar enkel verwacht werd stil te staan zodat er kon beslist worden welke richting verder werd uitgegaan. Hier kon men reeds vaststellen dat langlaufen misschien niet echt weggelegd was voor haar.

Maar mijn vriendin besliste om door te gaan, veel erger kon het toch niet worden. Tot daar een afdaling op haar pad kwam te liggen. Hiphoi, mijn vriendin boog door de knieën, hield de ski’s parrallel en haalde, verrasend, zonder enig probleem het einde van de afdaling. Enkel het stoppen moest nog gebeuren, aangezien de ski’s parrallel bleven en weigerden naar binnen te draaien, ontstond er dus geen vertraging. Er was dus maar één optie: glijden tot er niet meer te glijden viel. Maar niets in het echte leven loopt zoals je het wil en zo ook niet in het leven van mijn vriendin. Want daar kwam een sneeuwbergje aan, mijn vriendin wist wat ze moest doen, met vallen had ze nu al een beetje ervaring, ze ging recht op haar doel af en woesh, dat was val nummer drie.

En met val nummer drie kwam het einde van de tocht. Althans voor mijn vriendin, haar huisgenoten en de Erasmusstudenten gingen nog even door, maar mijn vriendin hield het op wandelen, iets waar ze ondertussen vrij goed is in geworden. Een echte Noor zal mijn vriendin dus wellicht nooit worden, maar daar kan ze mee leven.

Mijn vriendin:
Op de achtergrond zie je hoe mijn vriendin aan haar eerste beklimming begint en voorzien is van genoeg begeleiding:

Donderdag = vrije dag

Vanaf vandaag zijn we legaal in Noorwegen, hoezee! Deze middag reden we samen met Dag (de Noorse begeleider van de internationale studenten) naar het politiekantoor van Notodden, alwaar we een kwartier moesten wachten omwille van een politiestaking. Nu had ik stiekem gehoopt op een klein relletje met stakende politieagenten, grote pamfletten en blauwe vuilniszakjasjes. Jammergenoeg werd deze staking beperkt tot het verlaten van het gebouw en zodoende arriveerden we in een leeg politiekantoor. Gelukkig is de politie hier goed georganiseerd want via een briefje aan de deur werd ons meegedeeld dat de staking gestopt werd tegen 12u30. En inderdaad zoals beloofd werd op dat tijdstip de receptie geopend en konden wij het papierwerk beginnen.

Na het regelen van de administratieve formaliteiten transformeerde Dag in een enthousiaste gids en bracht hij ons naar een typisch houten kerkje net buiten Notodden of was het nu nog net in Notodden? Enfin moest ik een houtkenner zijn, dan zou ik volgens Dag erg onder de indruk zijn van de verschillende sculptuur- en bouwtechnieken die bij het kerkje werden toegepast. Nu zoals jullie wellicht weten ben ik geen houtkenner en kon ik dus geen professioneel oordeel vellen over de gebruikte houttechnieken. Toch kan ik zeggen dat ik aardig onder de indruk was van dit bouwwerkje, zeker in combinatie met het mooie sneeuwlandschap.

In de namiddag hebben we voor het eerst gebruik gemaakt van onze slee. De slee is eigenlijk gewoon een turnmat met een koordje eraan en het is volledig onbestuurbaar. Jaja je hoort het al, we were going wild! Nu moet ik wel toegeven dat er eerst een vertrouwensband moest ontstaan tussen de slee en ik. Gelukkig was daar Sigis, die mij trekpaardgewijs over de paadjes naar de sleehelling trok, zodat ik rustig kon wennen aan het glijden op mijn kont.

En daar ging ik dan, wiiiiiiiiiiiiiiii en plof landing op de linkerbil. Maar stoer als ik ben krabbelde ik recht en riep: Nog keer! Daarna volgden nog landingen op de buik, de andere bil en op de rug tot het uiteindelijk 2 uur was en we verwacht werden voor coffee-hour. Een moment waarop je gratis koffie krijgt (vrij nutteloos voor niet-koffiedrinkers zoals ik) maar waar je dus kan socializeren (ik haat het woord socializen) met andere Erasmusstudenten. Normaal gezien zijn ook Noorse studenten welkom, maar op een of andere manier zijn die niet echt geïnteresseerd in gratis koffie.

De bijeenkomst was niet zo bijzonder, hoewel… Ik kan met enige trots melden dat ik voor het eerst een spelletje jungle speed gewonnen heb! (Ik hoor het applaus) Jaja, ik denk dat we het hier toch over een historisch moment kunnen hebben.

Enfin dit was het voor vandaag en ik sluit af met een Noorse groet: ha det bra! (Foute schrijfwijze, juiste uitspraak en staat voor tot ziens)

Oja voor de mensen die mij graag op mijn bek zien gaan, hier maak ik een zeer elegante landing.

Onze school is de max!

We are lucky bastards. Vandaag werden we om kwart na negen op school verwacht om de nodige papieren in te vullen en een rondleiding te krijgen door de school waar we 3 maand les zullen volgen. De rondleiding duurde tot ongeveer 16u 30 (gratis lunch inbegrepen, again we are so lucky ;) ) Dus om niet te ver in detail te gaan (soms ben ik daar wel goed in), volgt een opsomming van alle accommodatie die er in de Telemark University of Notodden te vinden is.

Here we go:

Woodworklokaal (veel werkbanken, bijtels, hamers en hout natuurlijk)

Textilelokaal (veel paspoppen, stofjes, naalden en draden)

Graphic Designlokaal (met magnifiek zicht op Notodden)

Bibliotheek (met een super groot raam opnieuw met uitzicht op Notodden,met designzetels en o jawel rekken vol met boeken)

Sportzaal (met klimmuur en klimrekken, deed mij vooral aan de middelbare school denken)

Cafetaria (opnieuw met zicht op Notodden en opnieuw designerig ingericht)

Auditorium (met comfortabele zeteltjes)

Videoconferenceroom (kamer waar ze via livebeelden op tv vergaderen, ik was onder de indruk)

Computerlokalen (geen mac’s te bespeuren in Notodden, me like :) )


Zwembad (niet zo groot, maar hallo een zwembad op school?!)

Sauna's (gratis te gebruiken)

Solarium ( de zonnebanken zijn met graffiti gedecoreerd)

Sportkotje (niet de officiële naam maar je kan er allerlei sportattributen lenen, zoals: ski’s, fietsen, schaatsen, sleeën, enz.)

Blackboxes (waar de studenten 'drama' vaak op de planken staan)

Ontwikkelkamer (kamer waar je je eigen foto's kan ontwikkelen)

Kopiecenter (twee (?!) mensen werken er voltijds)

Dat was zo een beetje alles wat ik kon onthouden eigenlijk, je mag onder de indruk zijn, wij voelden ons ook zo.

Na de ‘schooldag’ zijn we nog even gaan shoppen en zoals beloofd heb ik foto’s genomen van enkele mooie verpakkingen. Dus om de dag af te sluiten en beetje packaging design uit het mooie Noorwegen.een beetje Package Design uit het mooie Noorwegen.

C

C

-

-

-

Take it easy

13 uren slapen, dat doet een werkweek en een reis naar Notodden met een mens.

Aangezien het gisteren reeds donker was bij onze aankomst, hadden we geen idee hoe mooi het uitzicht vanuit ons huisje zou zijn. Bij het opentrekken van de gordijntjes (die eeuhm nogal felgekleurd zijn) zagen we besneeuwde bergen en bomen onder een helderblauwe lucht met een mooi winterzonnetje. Voor een duidelijker beeld, zie foto’s.

Voor de rest van de dag trokken we naar het centrum van Notodden, daar viel nu niet zoveel te beleven aangezien het zondag was, maar aan de hand van de foto’s krijg je toch een ideetje van de omgeving waar ik mij bevind.

D-day

20 kg is niet veel, laten we het daarover eens zijn. Ik heb mijn ozo praktische brein laten werken, mijn prioriteiten moeten stellen, gepropt en gestapeld, geschrapt, herschikt en daar stond hij dan wachtend op het verdict.
Ik vreesde voor de volle 10 kilo overgewicht, maar nadat ik mijn ‘please-heb-medelijden-met-een-erasmusstudent-die-maar-20kilo-mag-meenemen-voor-een-verblijf-van-drie-maanden-gezicht’ had laten zien, rekende de mevrouw van de luchthaven mij slechts 5 kilo aan.
Hiphoi, een goeie start!

9u20, het moment, inchecktijd genaamd! En jaja ik voel iedereen denken, heeft ze geweend of niet? Wel beste mensen, ik ben erin geslaagd om de opkomende tranen achter mijn ogen te houden en met een glimlach te vertrekken. Ik kan wel zeggen dat ik enige trots voelde over deze prestatie :)

Daarna was het tijd voor de ubercoole loopbanden (I know een beetje kinderachtig, maar het is nog maar mijn tweede bezoek aan de luchthaven dus ik ben nog altijd snel onder de indruk) Nadat ik dus door middel van de loopbanden supersnel aan de andere kant van de hal raakte, trok ik mijn riem uit, wandelde fier door de detector, keek ik zo onschuldig mogelijk naar de detectorman en kreeg ik groen licht om door te gaan.
Vervolgens toonde ik trots mijn ticket aan de balieman en nam ik plaats op stoel 9D en o jawel, ik zat aan het raam!

Tijdens het opstijgen keek ik naar het boeiende plafond van het vliegtuig aangezien ik toch maar gek werd van het schuinhangen van het vliegtuig. Uiteindellijk dommelde ik lichtjes in en net voor het landen werd ik opnieuw wakker en zag ik dat Noorwegen vooral een grote sneeuwvlakte is. Af en toe zijn een paar bomen of huisjes te zien, maar voor de rest bleef het vooral sneeuw en sneeuw en sneeuw en eeuhm nog een beetje sneeuw.

Na het vliegtuig namen we de bus naar het centrum van Oslo, daar moesten we een uurtje wachten op de bus naar Notodden. In dat uurtje hebben we gemerkt dat Noorwegen wel eens gebruik zou kunnen maken van onze Belgische trots: 'John Massis'. Bussen durven hier wel eens vast te zitten in de sneeuw en dan kan een John Massis goed van pas komen lijkt mij.

De busrit tot in Notodden duurde een tweetal uren. Om die twee uren kort te omschrijven volgt kort een opsomming van de dingen die ik zoal gezien heb: sneeuw, jeeps,vuile sneeuw, mac donalds (4 keer), winkels met de naam KIWI, besneeuwde bomen, mooie houten huisjes, nog een beetje sneeuw, eat and ride’s, sneeuwruimers, mensen met grappige mutsen, enz…

Tegen 18u kwamen we aan in Notodden en werden we opgewacht door Fran, een Belgische Erasmusstudente die hier les volgt in de L.O.-opleiding. Zij wees ons de weg naar het huisje waar we de komende drie maanden verblijven.

Na het droppen van onze bagage wees ze ons de weg naar de dichtstbijzijnde winkel om het nodige voedsel in te slaan. Als echte vormgeefster merkte ik al snel op dat de verpakkingsontwerpen hier dik in orde zijn. Voor de geïnteresseerden zal ik enkele foto’s maken bij ons volgende bezoek ☺ Oja en het eten zelf ziet er ook wel in orde uit, dus die voedselpakketjes hoeven niet meer opgestuurd te worden.

Na de maaltijd probeerden we een filmpje te ‘watchen’ (Niels’ taalgebruik) maar al snel vielen onze ogen dicht en hebben we geopteerd voor een deugdoende nachtrust.