D-day

20 kg is niet veel, laten we het daarover eens zijn. Ik heb mijn ozo praktische brein laten werken, mijn prioriteiten moeten stellen, gepropt en gestapeld, geschrapt, herschikt en daar stond hij dan wachtend op het verdict.
Ik vreesde voor de volle 10 kilo overgewicht, maar nadat ik mijn ‘please-heb-medelijden-met-een-erasmusstudent-die-maar-20kilo-mag-meenemen-voor-een-verblijf-van-drie-maanden-gezicht’ had laten zien, rekende de mevrouw van de luchthaven mij slechts 5 kilo aan.
Hiphoi, een goeie start!

9u20, het moment, inchecktijd genaamd! En jaja ik voel iedereen denken, heeft ze geweend of niet? Wel beste mensen, ik ben erin geslaagd om de opkomende tranen achter mijn ogen te houden en met een glimlach te vertrekken. Ik kan wel zeggen dat ik enige trots voelde over deze prestatie :)

Daarna was het tijd voor de ubercoole loopbanden (I know een beetje kinderachtig, maar het is nog maar mijn tweede bezoek aan de luchthaven dus ik ben nog altijd snel onder de indruk) Nadat ik dus door middel van de loopbanden supersnel aan de andere kant van de hal raakte, trok ik mijn riem uit, wandelde fier door de detector, keek ik zo onschuldig mogelijk naar de detectorman en kreeg ik groen licht om door te gaan.
Vervolgens toonde ik trots mijn ticket aan de balieman en nam ik plaats op stoel 9D en o jawel, ik zat aan het raam!

Tijdens het opstijgen keek ik naar het boeiende plafond van het vliegtuig aangezien ik toch maar gek werd van het schuinhangen van het vliegtuig. Uiteindellijk dommelde ik lichtjes in en net voor het landen werd ik opnieuw wakker en zag ik dat Noorwegen vooral een grote sneeuwvlakte is. Af en toe zijn een paar bomen of huisjes te zien, maar voor de rest bleef het vooral sneeuw en sneeuw en sneeuw en eeuhm nog een beetje sneeuw.

Na het vliegtuig namen we de bus naar het centrum van Oslo, daar moesten we een uurtje wachten op de bus naar Notodden. In dat uurtje hebben we gemerkt dat Noorwegen wel eens gebruik zou kunnen maken van onze Belgische trots: 'John Massis'. Bussen durven hier wel eens vast te zitten in de sneeuw en dan kan een John Massis goed van pas komen lijkt mij.

De busrit tot in Notodden duurde een tweetal uren. Om die twee uren kort te omschrijven volgt kort een opsomming van de dingen die ik zoal gezien heb: sneeuw, jeeps,vuile sneeuw, mac donalds (4 keer), winkels met de naam KIWI, besneeuwde bomen, mooie houten huisjes, nog een beetje sneeuw, eat and ride’s, sneeuwruimers, mensen met grappige mutsen, enz…

Tegen 18u kwamen we aan in Notodden en werden we opgewacht door Fran, een Belgische Erasmusstudente die hier les volgt in de L.O.-opleiding. Zij wees ons de weg naar het huisje waar we de komende drie maanden verblijven.

Na het droppen van onze bagage wees ze ons de weg naar de dichtstbijzijnde winkel om het nodige voedsel in te slaan. Als echte vormgeefster merkte ik al snel op dat de verpakkingsontwerpen hier dik in orde zijn. Voor de geïnteresseerden zal ik enkele foto’s maken bij ons volgende bezoek ☺ Oja en het eten zelf ziet er ook wel in orde uit, dus die voedselpakketjes hoeven niet meer opgestuurd te worden.

Na de maaltijd probeerden we een filmpje te ‘watchen’ (Niels’ taalgebruik) maar al snel vielen onze ogen dicht en hebben we geopteerd voor een deugdoende nachtrust.