Enkel lezen bij veel tijd

Hier ben ik terug na enige tijd afwezigheid. De reden van de weinige activiteit op mijn blog zal volledig duidelijk worden bij het te berde brengen van mijn bezigheden de afgelopen weken.
We spoelen even terug naar… Woensdag 8 april. Die bewuste dag valt midden in ons 1 week durende paasvakantie (arme wij ;) ) Ik stond op met een energiek gevoel, een goede zaak want er stond werk op de planning: stofzuigen, bedlakens wassen, nog een hoopje kleren van hun stank ontdoen, een hoopje verse kleren opplooien en een bestemming geven, het huis net iets netter leggen, enz.

Ik weet beste mensen dat ik niet bekend sta als de meest opruimende, huishoudelijke persoon maar ik had een goede reden om extra m’n best te doen. Ik had bezoek jawel! Niemand minder dan mijn eigenste gezinsleden (zijnde de mama, papa en zus) waren op weg naar Notodden.
Okee het werk was geklaard en volgens de planning had ik nog 3 uur tijd voor de gasten zouden arriveren. Teveel tijd dus en hoe kan je teveel tijd het best spenderen? Juist ja, door naar onnuttige tv-programma’s te kijken Zo passeerden American Topmodel, de Talkshow Tara en That 70’s Show de revue.

Enfin uiteindelijk was ik er toch in geslaagd om mijn ouders aan de bushalte te laten wachten, jip weeral maar eens te laat. (De invloed van een Erasmusstudie op imands persoonlijkheid is toch niet altijd even groot blijkbaar) Dus na hun telefoontje spurtte ik de berg af om daar mijn drie gasten aan te treffen en te voorzien van een dikke knuffel. Het had een mooi, emotioneel stukje reality-tv kunnen zijn indien er camera’s in de buurt waren. Die waren er gelukkig niet en ik was gewoon erg blij om hen terug te zien.

Na hun eerste helling naar ons huisje waren m’n gasten het er al over eens dat wandelen in Noorwegen al eens wat energie kan vragen van een mens. Om op adem te komen werd er een tasje koffie gedronken met een koekje erbij en daarna sleurde ik nam ik hen mee op pad. Ik toonde hen de school en de winkel maar het centrum moest nog even wachten want de regen had toegeslaan.

Bij de aankomst thuis begonnen de maagjes te knagen en was het tijd om onze gasten vol te proppen met het eten dat we de dagen ervoor ingeslaan hadden.
Er waren hapjes en plaatselijke dranken en daarna volgde het hoofdgerecht: scampi’s in tomatenroomsaus met pasta, een culinair hoogstandje van de chef. En dat het gesmaakt heeft! Na een gezellige avond kroop iedereen moe maar tevreden onder de wol om morgen fris aan onze autotrip te kunnen beginnnen.

De volgende ochtend maakten m’n papa en ik een wandeling naar het centrum van Notodden om er onze gehuurde auto af te halen. Na enkele maanden zonder auto, is het een zalig gevoel om terug vier wielen onder de kont te hebben, pure luxe was het.

Na het nodige getreuzel en het inladen waren we er klaar voor. Voor mij gezeteld: de mama en de papa. Links van mij: Niels en rechts van mij: Jasmien. Het grote-vakantie-reisgevoel kwam in mij op en ik kon enkel maar genieten van het gezelschap en de zonovergoten landschappen die we passeerden.

Tijdens de trip maakten we enkele stops om de landschappen vast te leggen op de digitale chip. Als laatste stopten we bij de ravenkloof. Een kloof die zoals je kan verwachten heel erg diep en stijl en stijl is. Wanneer je een papiertje in de kloof zou gooien, blijft dit op de delfde hoogte zweven door verschillende luchtstromen. Dit zou dus zo moeten zijn, testen zijn er helaas niet gebeurt gezien we dit pas na ons bezoek te weten kwamen.

De weg naar de kloof lag nog steeds volledig bedekt met sneeuw tot zo een meter diep. Ik kan met enige trots zeggen dat ik toch wel wat gewoon ben aan het sneeuwwandelen. Maar de mama bleek het wandelen niet altijd even goed onder de knie te hebben, wat dan weer tot veel gelach leidde, waardoor er opnieuw gevallen werd en zo bleef het doorgaan. Uiteindelijk bereikten we toch de kloof en floep daar was m’n hoogtevrees. Het start allemaal met een versnelde ademhaling daar valt nog mee te leven. Maar op zo’n momenten kan ik ook al eens paniekerig roepen richting medereizigers die zich te dicht bij de rand wagen. Ikzelf heb mij gewaagd tot een afstand van 15 meter ten opzichte van de afgrond, dat leek mij veilig genoeg, moest er plots een rotsstuk afbrokkelen en de diepte invallen. De medereizigers heb ik dan maar genegeerd want zij negeerden uiteindelijk ook mijn paniekere uithalen.

Nu er vielen geen doden en dus kwamen we allemaal gezond en wel aan in Dalen. Het dorpje waar we de nacht zouden doorbrengen in een bed en breakfast uitgebaat door Belgen. Helaas waren de Belgische uitbaters teruggereist naar hun thuisland om er Pasen te vieren, maar we werden hartelijk onthaald door de Hollandse buurvrouw.

Aangezien we in een ‘bed & breakfast’ logeerden moesten we toch nog een avondmaal zien te vergaren. Aangezien de Noren enkele dagen voor pasen bijna alles lam leggen, was een winkel zoeken geen oplossing. Het enige alternatief was de plaastelijke frituur/kebabzaak/pizzahut/café te bezoeken. We namen vanalles wat en genoten van onze calorierijke maal.

Na een goede nachtrust en ontbijt startten we het laatste deel van onze autotrip. Eerst werd het oude, houten hotel in Dalen bezichtigd. Vroeger was deze plek een beetje zoals Aspen in Amerika. DE plaats waar the rich and famous hun skivakantie doorbrachten. Tegenwoordig trekt het hotel minder bezoekers aan maar het hotel blijft toch enige grandeur uitstralen. De kleine, uitstekende daakjes aan het gebouw deden me denken aan de chinese tempels maar de ornamenten en het geel, bruine hout brachten mij dan weer in een jodel-sfeer.
Voor het hotel bevindt zich een groot meer dat uitkijkt op twee stijle bergen, waardoor het uitzicht een beetje mysterieus aanvoelt, zeker doordat de bergen zich op dat moment nog steeds tussen de mistwolken bevonden.

Na regen en zonneschijn bevonden we ons terug thuis en opnieuw werd het nacht en sloten we de ogen.

De volgende ochtend startte onze nieuwe trip: 2 dagen Oslo. Aangezien Niels en ik de stad eerder al hadden bezocht, was het aan de ouders om te bepalen wat er bezocht zou worden. Aangezien mijn zus ook aan haar trekken wou komen, werd er eerst een beetje geshopt, wat ik persoonlijk helemaal niet erg vond. Daarna namen we de boot naar het kontiki-museum (jep de boot is hier ook een vorm van openbaar vervoer). Volgens het originele plan zouden we eerst het vikingschipmuseum bezoeken maar dit bleek gesloten te zijn dus konden we onmiddellijk het andere museum induiken.

Kontiki is zowat het bekendste schip uit Noorwegen. Een groot schip hoef je niet te verwachten, want het gaat hier om een vlot gebouwd uit dikke stammen en en riet. Een klein filmpje uit de documentaire die gemaakt is over dit schip (de docu heeft trouwens een Oscar gewonnen, die ik met eigen ogen heb kunnen aanschouwen in het museum) http://www.youtube.com/watch?v=HAtTVmrsRvI

De reden waarom de kon-tiki gebouwd werd is de volgende. Thor Heyerdahl was een Noorse antropoloog die probeerde te achterhalen of oude culturen vroeger reeds met elkaar konden in contact komen. Daarvoor bouwde hij replica’s van schepen die in de geschiedenis gebruikt werden in die oude culturen en testte hij uit welke afstanden deze konden afleggen. Met de

Kon-tiki vaarde hij samen met vijf andere mannen (4 Noren en 1 Zweed) in 101 dagen over de grote oceaan van Zuid-Amerika naar de eilanden voor Polynesië. Een noemenswaardige prestatie dus. Voor de mensen die meer willen te weten komen over deze expeditie brengt de volgende link je bij het juiste adres: http://en.wikipedia.org/wiki/Kon-Tiki.

Na het Kon-tiki-museum namen we de boot terug naar het centrum van Oslo, daar wuifden we Niels uit die die avond had afgesproken met Piet. Terwijl het lentezonnetje onderging trokken we ons terug op de vesting van het Akkerhus-slot. Ik vermoed dat deze plaats een beetje de graslei van Oslo is, want er heerste een gezellige drukte van mensen die nog even wilden genieten van het mooie weer en het leuke gezelschap.
De rest van de avond werd gevuld met een lekker etentje en op de hotelkamer konden mijn zus en ik gezellig bijpraten onder het kijken van een romantische komedie, waarbij je zoals gewoonlijk het einde reeds kon voorspellen zonder echt het verhaal te volgen. En ja hoor het was een happy end en wij maakten ook een end aan onze dag en gingen slapen.

De volgende ochtend werden we in de ontbijtruimte overladen met een reuze-ontbijt. Er was brood, toast, glutenvrije toast, zacht gekookt ei, hard gekookt ei, omelet, fruitsap, appelsap, koffie, melk, chocomelk (warm en koud), hesp, salami, gerookte zalm, gerookte hesp, meloen, ananas, tomaat, komkommer, paprika, mayonaise, boter, kaviaar uit minitubes, yoghurt, enz. Noren zijn duidelijk gesteld op hun ontbijt en ik kan het enkel en alleen toejuichen.

Omdat een maag niet ongelimiteerd gevuld kan worden, trokken we terug de stad in. Deze keer naar de Nationale gallerij om er (althans voor mij) opnieuw ‘de schreeuw’ en ‘de Madonna’ van Edvard Münch te kunnen aanschouwen. Met een nieuwe brok cultuur in de maag trokken we verder naar het Operagebouw. Net zoals in Sydney gaat het hier om een architecturaal meesterstukje en duidelijk een toeristische trekpleister voor gezinnetjes. Lees: veel heen en weer geloop, vaak gevolgd door een plof en gehuil. Jep de architect heeft er niets beters op gevonden dan het plaatsen van trapjes die niet altijd even goed zichtbaar zijn, resultaat: soms wel wat gestruikel.

Enfin dan was het reeds tijd om terug afscheid te nemen van m’n gasten. Deze keer zijn er wel wat traantjes gevloeid ook al duurt het afscheid ditmaal niet zo lang.

Maar geen nood ik heb nog kunnen genieten van het verdere verloop van de dag. Niels en Piet hadden een sportnamiddag gepland, niet om die zelf te beoefenen maar om het te bekijken. Die zondag werd Parijs-Roubaix gereden en dit moest aanschouwd worden. Daarom trokken we naar een sportcafé. Okee niet onmiddellijk een café waar ik spontaan iets zou gaan drinken, gezien er zowat 12 tv-schermen hingen, waarop ieder scherm voetbal te zien was. Ik was verbaasd over hoeveel voetbalmatchen er wel niet gespeeld werden op de wereld op hetzelfde tijdstip, na enkele minuten kwam ik tot de conclusie dat er twee matchen elk op 6 schermen werden getoond.
Nadat Piet de barman had kunnen overtuigen van ons plan zaten we met drie op een rij, met de rug tegen de bar naar een schermpje te kijken waarop Parijs-Roubaix getoond werd. Wielercommentaar van Michel was er helaas niet bij, wel konden we meegenieten van de hyperactieve voetbalcommentator, wat er dan weer voor zorgde dat je spontaan ging meekijken met het voetbal. Maar hoe dan ook we hebben Tom Boonen zien winnen en dus konden we trots het café verlaten en terugkeren naar huis.